Gebeurt er iets bijzonders op de Young Lady Business Academy, kortweg YLBA? Gevoelsmatig ben ik geneigd te zeggen ‘nee’. Dat we alle deelnemende, jonge vrouwen serieus nemen, vind ik vanzelfsprekend. Dat we hen zoveel mogelijk bruikbare lessen meegeven om hun professionele droom te realiseren, is volgens mij ook geen hogere wiskunde. En dat het nuttig is hen één dag intensief te laten sporten (waaronder boksen) om ze meer met hun eigen kracht en lef in contact te brengen, kan iedereen bedenken. Niet voor niets heb ik de uitgangspunten van de Academy ooit in een klein half uur op een A4-tje geschreven. Het is niet ingewikkeld. Toch laten de reacties van de Young Ladies, na afloop, telkens weer weinig aan duidelijkheid te wensen over. Ze lijken me allemaal één ding te willen zeggen, namelijk…
De Academy is heel erg bijzonder!
Niet alleen krijg ik via blogs, mails en appjes telkens van individuele Young Ladies te horen hoe dankbaar ze zijn dat er zoiets als YLBA bestaat. Ook verneem ik hoezeer ze geïnspireerd of van slag zijn geraakt door wat ze op de Academy hebben meegemaakt. En dat ze met droge ogen beweren in één week YLBA meer te hebben geleerd dan in jaren middelbare school, zal voor mij niet snel wennen. Hoe raar is het om te horen dat wat je ooit als een soort spoedtraining in je eigen bedrijf bent begonnen volgens de deelnemers betekenisvoller is dan jaren onderwijs van professionals. Bizar toch? Telkens opnieuw vloeien er tranen bij diverse Young Ladies, aangrijpende mengsels van vreugde en verdriet, waardoor je onwillekeurig denkt…
Is de Academy echt zó bijzonder? Of laat het reguliere onderwijs iets essentieels liggen?
Misschien is de mail die Renée Smulders me stuurde wel het meest veelzeggend. Ze schrijft: ‘Voordat ik me inschreef bij de Academy had ik nog nooit nagedacht over mijn droom (…) Toen ik de vraag over mijn droom op het inschrijfformulier de eerste keer las, heb ik mijn inschrijving weg geklikt. Ik had geen droom.’ Om vervolgens, als ze geprikkeld door het formulier haar droom heeft ontdekt (directeur worden van PSV), te noteren: ‘Het leek iets onhaalbaars, maar dat mocht, het was tenslotte een droom (…) Deze week heb ik geleerd dat het helemaal niet zo onmogelijk is als ik dacht.’
Is het bijzonder jonge vrouwen de ruimte te geven te dromen? Uit alle macht te proberen hun talenten te zien en die te stimuleren? En een veilige omgeving te bieden waar twijfels zonder gevaar voor cynisme of afstraffing geuit mogen worden?
Door alle aanhankelijke reacties van de afgelopen dagen dringt het ook tot mezelf steeds helderder door… ‘ja, dat is bijzonder’.