Ik zal het maar meteen bekennen, ik houd enorm van het woord ‘powervrouw’.
Natuurlijk is er op elk woord iets aan te merken. En dus zijn de eerste vrouwen al opgestaan, die ‘powervrouw’ beledigend vinden. Want, redeneren zij, waarom zou je sterke vrouwen nog extra in de schijnwerpers moeten zetten met het woord ‘powervrouw’? Dat moet toch niet nodig zijn? Een sterke man noemen we toch ook geen ‘powerman’?
Wat een slachtofferachtige denkwijze!
Een echte ‘powervrouw’ redeneert niet zo. Die is totaal niet bezig met wat mannen krijgen of claimen. Een echte ‘powervrouw’ creëert haar eigen ruimte. Niet door hoog van de toren te blazen, zich voor de cameralens te dringen of haar vermeende rechten op te eisen, maar door de pure kracht van haar vrouwelijke intelligentie. Dergelijke vrouwen aan te merken als ‘powervrouw’ is een stimulerend eerbetoon aan hun organisatiekracht, onnadrukkelijke kordaatheid en uitmuntende oog voor de harde én zachte kanten van het bestaan.
In de mediawereld heerst de verleiding van ‘powervrouw’ een soort typecasting te maken. Vandaar dat succesvolle modevloggers, supermodellen of, gewoon, pittige dames die hun mondje klaar hebben overhaast tot ‘powervrouw’ worden gebombardeerd. Helaas, daarmee gaat de belofte van het woord verloren. Wordt het plat getrapt. Terwijl het woord ‘powervrouw’ ook zou kunnen staan voor een heel ander type kracht en leiderschap dan we nu gewend zijn. Denk aan de 20-jarige Pakistaanse Nobelprijswinnaar Malala Yousafzai. Misschien is ze nog te jong om in alles een ‘powervrouw’ te zijn, maar met haar intellect, overwicht en beheerste manier van optreden, heeft ze al menig publiek ademloos achtergelaten.
Van dergelijke vrouwen kunnen er nooit genoeg zijn.
Een land dat zich vol overtuiging lijkt over te geven aan de ‘powervrouw’ is IJsland. In 1980 kreeg het land de eerste, vrouwelijke president ter wereld. Vrouwen aan de top zijn er doodnormaal. En onlangs werd wettelijk vastgelegd dat bedrijven mannen en vrouwen evenveel moeten betalen in gelijke functies. Zou het toeval zijn dat IJsland steevast in de top-5 ‘gelukkigste landen’ staat? En IJslanders meer dan anderen het fijne gevoel hebben dat ze hun leven, los van dominante leiders, helemaal zelf kunnen bepalen?
Als competitieve persoon ben ik op een gezonde manier jaloers op IJsland. Dat wij in Nederland bij het woord ‘powervrouw’ (hoe terecht ook!) nog steeds aan Neelie Kroes denken, net als twintig jaar terug, zegt veel over de beperkte aanwas van vrouwelijk toptalent in de polder. Weigeren we opzij te gaan voor de ‘powervrouw’? Zien we haar niet staan? Of dienen nieuwe ‘powervrouwen’ zich hier simpelweg niet aan?
Zeker op een dag als vandaag, Internationale Vrouwendag, zou het geweldig zijn wanneer nóg meer ‘powervrouwen’ als inspirerend rolmodel naar voren stappen. Ook in Nederland.
