Afgelopen week mocht ik voor de derde editie van de Young Lady Business Academy (deze vindt plaats van 2 t/m 8 juli) veertig nieuwe meiden begroeten, die allemaal een “pitch” deden om te worden toegelaten. Dat het voor die meiden superspannend is om zich op het juiste moment van hun allerbeste kant te laten zien, is duidelijk. Er werden, niet voor de eerste keer, flink wat traantjes gelaten. Minder duidelijk, althans voor de buitenwereld, is dat zo’n dag vol presentaties voor mij als initiatiefnemer bijna net zo spannend is. Welke meiden komen eraan? Hoeveel kracht brengen ze al mee? En met welke ideeën willen ze de wereld bestormen?
Kortom, gezonde plankenkoorts! Aan beide kanten…
Wat me telkens opvalt, ook nu weer, is dat de potentie die ik bij meiden zie nauwelijks met diploma’s te maken heeft. Neem de 18-jarige MBO-studente Esmee uit Lelystad. Zij heeft al een eigen foto- en videobedrijfje uit de grond gestampt met een omzet van 15.000 euro. En ze is al zo kwaliteitsbewust, gericht op continue verbetering, dat ze 6000 euro in nieuwe camera’s heeft geherinvesteerd, opdat haar fotoreportages en video’s straks nóg beter worden. Wát een gedrevenheid! Geweldig. Maar ook: heel onzeker tijdens de presentatie…
Een ander 18-jarig meisje, Sophie uit Texel, is ziek geweest en heeft nog helemaal geen diploma’s, maar draait al volop mee als weddingplanner. Ze gaat dit jaar dertig huwelijken begeleiden. De pure energie waarmee ze bezig is en de sterke wil om te groeien, los van wat anderen daarvan vinden, inspireert me enorm. Zij vormt voor mij nieuw bewijs dat papiertjes strikt genomen bijzaak zijn.
Hoewel ik nog talloze andere meiden zou kunnen noemen, pik ik voor deze blog de Rijswijkse Imami eruit. Zij is 16 jaar, doet HAVO en is vastbesloten een modellen- of communicatie bureau op te starten dat zich richt op mensen met een krasje om Nederland meer kleur te geven. Ze hield een foto van ons blanke kabinet omhoog, en kwam met een ijzersterk verhaal waarom dat, liefst zo snel mogelijk, moet veranderen. Het bleek dat ze op haar eigen school fiks last heeft gehad van het feit dat ze een kleurtje heeft.
Wat vertellen meiden als Esmee, Sophie en Imami mij? Dat ze hun kracht, en daarmee hun kans op succes, niet ontlenen aan wat ze wel of niet op school hebben geleerd, maar juist aan wat in hun leven niet goed is verlopen, ofwel, aan de ‘krasjes op hun ziel’.
‘No pain, no gain’, zeggen ze in Amerika. Zó waar.