De wereld maakt zich op voor Internationale Vrouwendag, komende zondag. Zelden waren de schijnwerpers zo gericht op de positie van de vrouw als nu. Diversiteit, #metoo, vrouwenquota; is deze dag daarmee overbodig, of juist extra hard nodig? Elske Doets gaat in op de vraag.
Als media-aandacht de graadmeter is van de mate waarin vrouwen serieus worden genomen, zijn de afgelopen jaren zeer succesvol geweest. Niet alleen in Nederland is er ruime aandacht geweest voor zaken als diversiteit en het aandeel van vrouwen in de top van het bedrijfsleven,
ook wereldwijd is er met de hashtag #metoo een beweging op gang gekomen die door sommigen wordt gekenschetst als een ‘revolutie’.
Je zou je na al die aandacht bijna gaan afvragen of het nog wel nodig is een Internationale Vrouwendag in stand te houden. Mijn antwoord daarop is volmondig ‘ja’.
Werkelijkheid
Hoewel ik als initiatiefnemer van de Young Lady Business Academy graag zorg voor zichtbaarheid en ik zie hoeveel studenten leren van interviews en mediacontacten, heb ik één ding geleerd: wat binnen de muren van redacties, studio’s en paneldiscussies al jaren gemeengoed is, is in de ‘echte’ werkelijkheid lang niet altijd neergedaald.
Hoe vaak maak ik zelfs nu nog mee dat jonge vrouwen bang zijn voor afkeurende reacties? En zich om die reden niet vrij voelen uit te komen voor hun dromen en ambities? Op de Academy durven jonge vrouwen dikwijls pas na lang aandringen hun diepste, professionele wensen te delen. Daarmee is, lijkt me, aangetoond dat het thema Vrijheid van de aankomende Internationale Vrouwendag geen overbodige luxe is. Hebben jongens zich ooit geschaamd voor wat ze willen bereiken?
Een ander, schrijnend gegeven is de enorme schaarste aan vrouwelijk ondernemerschap. Slechts twintig procent van de Nederlandse
ondernemers is vrouw. Een veelzeggend cijfer, omdat je in de corporate wereld wel via wetgeving kunt proberen vrouwen naar bepaalde posities te schuiven, als een soort schaakstukken, maar je in het ruwe zakenleven nu
eenmaal onmogelijk even vrouwelijke ondernemers kunt bestellen. En wat blijkt als de overheid niet aan het stuur zit? Als gezegd, dat slechts één op de vijf ondernemers vrouw is. En dat wanneer je dat bent ook nog eens bewezen is dat je meer moeite moet doen om investeerders aan je te
binden.
Conclusie? Wat in de beeldvorming allang opgelost of passé lijkt, moet in de ‘echte’ werkelijkheid nog veroverd worden. Wat zeg je bijvoorbeeld tegen bedrijven die vastlopen in hun oprechte zoektocht naar geschikte vrouwen? Moeten zij gebrandmerkt worden als nalatig? Onwillig? Gekant tegen diversiteit? Hier komen we op een punt waar het zonet beschreven succes in zijn tegendeel dreigt te verkeren. Want ik zie steeds meer geïrriteerde dan wel licht wanhopige mannen die dolgraag vrouwen willen aannemen, maar stuiten op de bikkelharde realiteit dat vrouwelijke kandidaten met voldoende vlieguren er simpelweg niet altijd zijn. Creëren we dan geen onnodige stress? Schieten we ons doel dan niet voorbij?
Hulpbehoevend
In hoeverre moeten vrouwen zichzelf anno 2020 überhaupt nog willen profileren als een aparte, hulpbehoevende groep? Maken we dan van onszelf niet het ‘het zwakke geslacht’? Kunnen we niet beter met iedereen,
dus ook met mannen, ons best gaan doen ieders potentieel aan talent aan de oppervlakte te krijgen? En vervolgens tot wasdom te brengen? Zodat we allemaal onze droom kunnen leven. Mijn antwoord is opnieuw volmondig ‘ja’.