Het stimuleren van jonge meiden en vrouwen om de top te bereiken is, in mijn geval, nooit gericht geweest op het behalen van een bepaald getal of percentage. Mijn passie komt voort uit een veel breder motief: meer diversiteit op de posities waar invloedrijke beslissingen worden genomen. En niet alleen diversiteit wat betreft geslacht, maar net zo goed wat betreft leeftijd en culturele achtergrond. Zo’n meer gemengde krachtenverdeling, waarbij mensen met verschillende soorten levenservaring en achtergronden een team vormen en samen optrekken, levert in mijn ogen verbetering op voor iedereen: voor de top zelf (prettiger sfeer), voor de medewerkers (positieve flow) én voor de klanten (meer zekerheid en transparantie).
Waarom is die weg naar diversiteit in de praktijk zo ontzettend lastig? En blijft alleen al de doorbraak van vrouwen naar de top ver achter bij de verwachtingen, waardoor de politiek uit wanhoop probeert een vrouwenquotum op te leggen?
Kortom: waar komt precies het verzet vandaan tegen meer diversiteit, die rationeel zo logisch lijkt?
Mijn ervaring is dat de ‘werkelijkheid achter de voordeur’ een belangrijke verzetshaard is. Traditionele rolpatronen in huwelijken en relaties zijn dikwijls nog springlevend. Hoe vaak krijg ik tijdens of na optredens niet te horen dat de vrouw in haar ambities wordt verlamd omdat de man voortdurend gesteund en verzorgd moet worden? En, als puntje bij paaltje komt, alle kaarten op zijn carrière worden gezet? Met andere woorden: wanneer er ‘in de top van het gezin’ al een keukentafelgesprek plaatsvindt (wat winst is!), vallen we daarin nog te vaak terug naar de jaren vijftig van de vorige eeuw: de man krijgt voorrang. Dit is zó absurd en ouderwets, dat je bijna alsnog geneigd bent te roepen:
‘Ten strijde!’
Omdat ik optimistisch ben ingesteld, kansen zie waar anderen afhaken, bal ik echter geen vuisten. En laat ik me niet uit het veld slaan door de gedachte dat de keukentafel het decor is van achterhaalde machtsverhoudingen, maar denk ik juist: dáár moet het gebeuren! dáár zit de meeste winst! In het volwassen keukentafelgesprek waarvoor ik dan ook vurig pleit, zijn de ambities van beide partners gelijkwaardig. En geef je aan beide evenveel ruimte. Mijn voorspelling is dat je niet alleen elk apart gelukkiger wordt wanneer je voor zo’n open en eerlijk gesprek de tijd neemt, maar dat het tegelijkertijd je relatie versterkt.
Pas wanneer dit type keukentafelgesprek in huwelijken en relaties gebruikelijk wordt, en vrouwen zodoende meer ruimte creëren voor hun carrière, is er wérkelijk sprake van vooruitgang. En zal een gezonde doorstroming naar de top een kwestie van tijd zijn. Dus ga, liefst vandaag nog, met je partner aan die keukentafel zitten.
Ongelijkheid binnenshuis leidt tot ongelijkheid buitenshuis. Wees dat voor.
Gesprek over Vrouwenquotum Elske Doets bij Nieuwsuur vanaf min 12.34-21.19