Burn-out. Het schijnt een serieus probleem te zijn. In ieder geval zó serieus dat het programma Buitenhof onlangs drie gereputeerde psychiaters aan tafel uitnodigde om hun licht te werpen op dit groeiende verschijnsel. In de aankondiging van het item was zelfs sprake van een ‘burn-out-epidemie’. Eén van de psychiaters, Witte Hoogendijk, sprak alsof ons een langdurig lijden te wachten staat: ‘Er is een mismatch ontstaan tussen wat er op ons afkomt in de maatschappij en hoe wij daar fysiologisch op reageren.’ Dat het gedigitaliseerde leven druk is en dat het als nóg drukker wordt ervaren dan tien of twintig jaar geleden, zal ik niet ontkennen. En dat er steeds meer twintigers en dertigers bezwijken aan deze drukte, staat ook vast. Hoe komt het dan dat ik, als actieve zakenvrouw, zelf nog niet het begin van een burn-out ervaar? En het ook bij de millennials in mijn bedrijf geen groot issue is?
Misschien klinkt het te mooi om waar te zijn, maar ik ben zó gewend nieuwe ontwikkelingen en signalen – zoals een overvloed aan prikkels – in de gaten te houden, dat ik daar meteen op reageer: zowel in mijn eigen leven als binnen mijn bedrijf. Tot welke reactie de opkomende burn-out mij heeft aangespoord?
Meer en scherpere keuzes maken!
Als je niet (scherp genoeg) kiest, dus niet helder besluit wat je werkelijk wilt met je leven en werk, en wat absoluut niet, is het einde van het liedje dat je ‘alles’ blijft doen, iedereen tevreden wilt stellen, en daarvan uitgeput raakt. Hoe kun je überhaupt vooruitgang of zingeving ervaren, als je niet helder je richting bepaalt? En beseft ten koste van wat. Ook dat laatste is enorm belangrijk. Want in het misverstand dat je op alle fronten tegelijk kunt presteren, zit de burn-out al bijna ingebakken.
Vandaar dat ik medewerkers stimuleer zelfkritisch te zijn. Waar ligt je werkelijke kracht? Wat precies geeft je die extra energie? Door dat op je netvlies te hebben, ben je bewuster met de dingen bezig, geniet daardoor meer en, het allerbelangrijkste, van twijfel of het op een andere plek of in een ander leven misschien leuker is – zinloze gedachtestromen die de kans op burn-out vergroten – heb je weinig last meer.
Op dit moment ben ik misschien zó bedreven geraakt in het bepalen van mijn richting, dat ik zowat het omgekeerde van een burn-out ervaar, een bore-out. Zaken lopen dermate naar wens, dat ze me (te) makkelijk afgaan en ik nieuwe prikkels zoek. Gevolg?
In plaats van op te branden, brand ik van nieuwsgierigheid.