Wie remmen verdere vrouwenemancipatie tegenwoordig het hardst af? Vrouwen. Die conclusie trekt onderneemster Elske Doets vandaag op Internationale Vrouwendag. ,,Stoere vrouwen die vaart maken, verdienen applaus. Maar wat krijgen ze? Stomme preken over in-balans-zijn.”
‘Moet dat nou nog, die vrouwenstrijd? Wij hebben toch allang onze rechtmatige plek veroverd in economie en maatschappij?’ Wanneer ik de laatste tijd een praatje houd over de verstikkende moraal in Nederland jegens vrouwen, de afkeer van hun ambities en de absurde nadruk op in-balans-zijn, merk ik steeds vaker dat in het publiek irritatie komt bovendrijven. In het gunstigste geval erkent men na afloop dat we er misschien ‘nog niet helemaal zijn’. Maar we hebben toch gelijke rechten? In de politiek zie je toch steeds vaker vrouwen doorstoten naar, bijvoorbeeld, het ministerschap? En dat we dankzij deeltijd zo fijn ruimte overhouden voor mantelzorg is toch juist een verworvenheid? Dus waar zeur ik over? Kortom, wie lijken er het meest genoeg te hebben van vrouwenemancipatie? Vrouwen.
Ik snap niks van die gezapigheid. Neem het feit dat maar veertig procent van de Nederlandse vrouwen economisch zelfstandig is. Dat is toch bizar weinig? Laat het tot je doordringen: van zes op de tien vrouwen is het maar de vraag of ze economisch overeind blijven staan als hun relatie stuk loopt. Dat de ontwikkeling en positie van vrouwen geen prioriteit meer heeft, zou wel eens pure luxe kunnen zijn: als je financieel in de problemen komt, loop je toch gewoon naar een overheidsloket? En vraag je een uitkering aan.
‘Oké,’ hoor ik vaak, ‘het kan altijd sneller. Maar is het niet verheugend dat overheid en bedrijfsleven werk maken van meer diversiteit, dus ook van meer vrouwen?’ Nee, sorry. Ik vind het verschrikkelijk. Hoe vernederend en veelzeggend is het dat de bestuurlijke elite van Nederland anno 2019 een apart vergadercircuit belegt om meer vrouwen aan de top te krijgen? Beschamende conclusie: vrouwen moeten nog altijd geholpen worden. Hoe rolbevestigend is dat?
Daarbij maak ik bijna dagelijks mee dat vrouwen die wél de topposities hebben bereikt, en als succesverhaal gepresenteerd worden, achter de schermen nog steeds onevenredig veel worstelen met onzekerheid, twijfels en zorgtaken thuis. Terwijl mannen zonder kopzorgen of schuldgevoelens recht op hun carrièredoel afgaan. Hoezo gelijkheid? Hoezo vrouwenstrijd passé? Geen sprake. Al die vrouwelijke ministers kunnen niet verhullen dat, onderaan de streep, maar 34 procent van de politieke functies in ons land bezet wordt door vrouwen. Word wakker! Er is nog een wereld te winnen.
Wat zegt het over de wereld als het met de vrouwenemancipatie in het welvarende Nederland al zo beroerd gesteld is? Dat deze planeet dringend behoefte heeft aan sterke vrouwen die hun nek uitsteken. Grenzen verleggen. Uit hun comfort zone durven te breken. En daarmee rolmodel zijn voor miljoenen jonge meiden om niet veilig in de luwte te gaan fröbelen, maar één en al lef de schijnwerpers op te zoeken.
Hoewel ze niet van mijn politieke richting is, vind ik de rijzende ster van de Democratische linkervleugel in Amerika, Alexandra Ocasio- Cortez, daar een prachtig voorbeeld van. Graag meer, meer, meer.
Omdat #heldinnen één van de thema’s is op deze Internationale Vrouwendag, wil ik daarvoor alle vrouwen voordragen die zich in hun zucht naar avontuur niet door andere vrouwen laten ontmoedigen. Laten we alsjeblieft de grootste vijand verslaan – wijzelf.
Elske Doets
Reisonderneemster
Zakenvrouw van het Jaar 2017
Initiatiefneemster Young Lady Business Academy
Bron: Telegraaf
