Het toeristenseizoen is een theaterstuk. Na de laatste voorstelling schminkt iedereen zich af, vertrekt, trekt zich terug of gaat zich vervelen. Waarna het openluchttheater voor een onbepaalde periode nutteloos achterblijft. Op het eiland Corsica heb ik deze zomer van dichtbij meegemaakt hoe snel en definitief dat afschminken in zijn werk gaat. Twee weken lang had ik volop van het eiland en al zijn rijkdommen genoten. Alles ‘klopte’. Maar op maandag 27 augustus, toen het seizoen echt voorbij was, stopte de voorstelling en ‘klopte’ er ineens niet veel meer.
Zo wilde mijn zoon naar de kermis in Solenzara. Hij was net te laat. De dag daarvoor was de kermis voor het laatst in twee maanden opengegaan. Jammer, maar helaas.
En toen we wat gingen eten in de hoofdstraat van een kustplaatsje, bij een bar restaurant, volgden de teleurstellende signalen elkaar op.
Signaal 1: ik staarde naar een volkomen leeg kreeftenaquarium. Nou ja, op wat uitwerpselen na dan, die treurig in de rondte dreven.
Signaal 2: het bedienend personeel leek uit te blazen van hun twee maanden lange voorstelling, stond met de armen over elkaar en deed allesbehalve zich druk maken om de gasten.
Signaal 3: toen we eindelijk ons voorgerecht kregen, stond er een geblutst bord voor me dat er niet uitzag. Nadat ik de serveerster daarop attent maakte, kaatste ze een schamper lachje mijn kant uit, alsof de buit allang binnen was.
Signaal 4: geheel in lijn met het voorgaande leek de bestelde pizza van karton.
Signaal 5: tot overmaat van ramp kreeg ik uitzicht op een vijftiger met geverfd haar, die zich tegen het enige echtpaar aan de bar aanschurkte met geen ander doel dan zich te bezatten.
Binnen één dag, kortom, leek de bubbel van volmaaktheid abrupt te zijn omgeslagen in een bubbel van vergankelijkheid. Terwijl het prachtige Corsica – de bergen, de rotsen, de havens, de boten, het verstilde klotsen van het water tegen de kust – nog precies even schitterend en poëtisch was als de weken ervoor.
‘Hoe weinig duurzaam is dit,’ was het enige dat ik kon denken. En: ‘Waarom treedt het verval zó abrupt in?’
Wat zou het helpen als overheid, onderwijs en bedrijfsleven meer ruimte scheppen om ook buiten de zomer op vakantie te gaan. En wat zou het helpen als toeristen zichzelf die ruimte gunnen. De wereld, en ook Corsica, blijft dan langer mooi, vriendelijk en ontspannen.
*Corsica is een prachtig eiland in de Middellandse zee, dat beschermd wordt door een bestuur dat geen hoogbouw en geen grootschalige hotelketens toelaat. Het wordt voornamelijk bezocht door Fransen en Italianen. Alle levensmiddelen worden vanuit het vaste land per ferry of vrachtwagen aangevoerd. Zo probeert het eiland ‘de menselijke maat’ te handhaven.