Ik hoor mensen regelmatig zeggen dat ze nog een paar weken of een paar dagen ‘moeten’. Waarmee ze de tijdsafstand aangeven tot het moment waarop ze op vakantie gaan. Alsof hun gewone leven een donkere tunnel is waar ze verplicht doorheen moeten lopen. Mijn ervaring is dat deze mensen ook op vakantie meestal niet werkelijk uit hun tunnel komen. Hoogstens het tempo terugschroeven waarin ze er doorheen lopen. ‘Bijkomen’ heet dat dan. Met een ligstoel als onafscheidelijke metgezel. Waarna ze weer een heel jaar ‘moeten’.
Als levenslustige reisondernemer ben ik enorm gemotiveerd de strijd aan te gaan met deze donkere ‘blik naar binnen’. Ik wil mijn klanten juist laten genieten van het tegendeel, gaten in de tunnel boren, de ‘blik naar buiten’ doen ontwaken.
Buiten, waar het veelkleurige zonlicht schijnt dat ons voedt!
Niet alleen is het mijn streven ze in contact te brengen met de intense pracht van natuur en cultuur, maar ook van degenen met wie ze op reis zijn. Wat is er mooier, meer verrijkend, dan samen het wonder van de Grand Canyon mee te maken? Of de verpletterende schoonheid van een wereldberoemd schilderij? Of heel dichtbij: het avontuur van naar een stiltegebied gaan en je een uur of langer, in het gras of tussen de bomen, overgeven aan de stilte?
Let maar op… Onder invloed van dergelijke gebeurtenissen groeit tussen jou en je man, vrouw, partner of kinderen (dan wel vrienden of vriendinnen) een sterkere band. Omdat je samen, gelijktijdig, iets bijzonders meemaakt. Tijdens zulke momenten besef je niet alleen, en vaak heviger dan normaal, ‘dat je leeft’. Het geeft je ook enorme veel geestkracht en inspiratie voor als je weer naar huis gaat en in je reguliere leven stapt.
Soms denk ik dat de eerste vraag die een reisconsument zichzelf zou moeten stellen alvorens hij keuzes maakt, deze is:
‘Wil ik op vakantie wel of niet naar buiten?’
Als volwassenen over hun kinderen klagen dat ze niet buitenspelen, denk ik regelmatig: en jij???
