Als een eenvoudige vraag tot een heel lang antwoord leidt, zit er meestal iets niet goed, zo is mijn ervaring. Gelukkig zijn er mensen die dicht bij zichzelf blijven en zelden lange antwoorden nodig hebben. In Canada, valt me op, kom je veel van dat soort mensen tegen. Heerlijk! Onlangs ontmoette ik er ‘heliman’ Ralph, een ondernemer met een helikopterbedrijf, waar ik al jaren mee samenwerk. Een echte held.
Ralph was als klein kind al gefascineerd door vliegen, zat op zijn vijftiende voor het eerst in een vliegtuigcockpit, begon op zijn tweeëntwintigste helikopters te besturen, bleek daar uitzonderlijk goed in en zorgt nu dat toeristen met zijn helikopters onvergetelijke momenten beleven, zwevend boven de Rockies. Omdat zijn heli’s na verloop van tijd ook werden ingeschakeld bij bosbranden en het vervoeren van mensen in nood, raakte hij betrokken bij de provinciale politiek. Toen er een nieuw bestuur kwam dat bezuinigingen doorvoerde en geen geld meer uittrok voor helivluchten, bedacht Ralph zich – ondanks een vergelijkbare belastingdruk als in Nederland – geen moment en ging er gewoon mee door. Gratis.
‘Ik kan mensen toch niet zomaar in de steek laten?’
Meer nog dan van zijn onbaatzuchtige besluit, was ik onder de indruk van de vanzelfsprekendheid ervan. Geen haar op zijn hoofd dacht eraan mensen in nood, op het grondgebied van ‘zijn’ Alberta, voortaan niet te helpen. Nu ik dit zo opschrijf, klinkt het alsof hij een heilige is. Maar het bijzondere is nou juist dat het voor Ralph om een “no brainer” gaat. Bij hem zit er tussen probleem (grote afstanden naar dichtstbijzijnde medische hulp) en oplossing (snel helikoptervervoer) geen halve minuut, zelfs niet een seconde.
Als ‘mens’ hoeft Ralph geen bedenktijd: hij gaat door met het vervoeren van mensen in nood.
Vergeef me dat mijn gedachten even afdwaalden naar Nederland. Hier zie ik welvarende bedrijven die zo los staan van de werkelijkheid en de samenleving (en van zichzelf), dat ze commissies oprichten om een ‘giving back’-strategie te bedenken. Of die hun mond vol hebben van verantwoord ondernemen, maar als je doorvraagt niet verder komen dan wat kleine donaties. Omdat ze iets ‘moeten’, voor hun imago. Zo armoedig, zo leeg. Terwijl Ralph desnoods zijn heli op een bergrichel parkeert om met gevaar voor eigen leven iemand op te pikken, die tijdens het klimmen onwel is geworden.
Wat zou ik graag wakker worden in een Nederland waar meer bedrijven, net als Ralph, vanzelfsprekend te hulp schieten. En handelen volgens de ‘Canadian spirit’.
Rechtstreeks, van mens tot mens.
