Begin deze week heb ik de titel Zakenvrouw van het Jaar door mogen geven aan Aukje Kuypers. Ik wens haar heel veel succes en inspiratie toe bij het uitdragen van deze inmiddels gerespecteerde voortrekkersrol, die ook buiten het zakenleven gelukkig steeds meer aandacht trekt.
Toeval? In de aanloop naar deze gebeurtenis overleed de briljante natuur- en sterrenkundige Stephen Hawking. Ik geef toe dat ik hem niet nauwgezet volgde. En dat hij ons verlaten heeft, is een groot verlies. Maar ik kan het niet helpen dat ik van de necrologieën over hem, in de diverse kranten, vrolijk gestemd raakte. Zijn gaandeweg gegroeide overtuiging dat wetenschappelijke bewijzen niet zaligmakend zijn, trok mijn warme aandacht. En dat hij intuïtie weer een vooraanstaande plek gaf in zijn wetenschappelijke praktijk, begroette ik evenzeer met grote instemming. Want laat één van de kernboodschappen in mijn pas verschenen boek ‘Het lef om gelukkig te zijn’ nou net zijn dat je zogenaamd beproefde schema’s en modellen beter op afstand kunt houden. En dat je, zakelijk en privé, het beste kunt vertrouwen op je zintuigen en je innerlijke stem; niet op door velen omarmde automatismen, die in beton gegoten lijken.
Zonder in de schaduw van Hawking te mogen staan, moet ik bekennen dat zijn nieuwsgierigheid en levensenergie mij een enorme prikkel gaf. En maakte ik, heel stiekem, toch een vergelijking tussen zijn zoektocht door te dringen tot de geheimen van het universum en mijn eigen, veel bescheidener, zoektocht naar jong, vrouwelijk talent en naar het effenen van hun pad richting de top. Mijn ambitie – een vreedzamer planeet met meer slimme vrouwen in sleutelposities – mag dan niet tot buiten de dampkring reiken: soms voelt het opsporen dan wel ontcijferen van iemands ware talent bijna net zo complex, en spannend, als het kraken van een kosmische code. Daarom kijk ik nu al uit naar de nieuwe lichting meiden die de Young Lady Business Academy 3.0 (2 t/m 6 juli a.s.) ongetwijfeld tot een enerverende ruimtereis gaan maken. En naar de ontdekkingen die ik daar zal doen.
Na een jaar officieel Zakenvrouw te zijn geweest krijg ik dezer dagen nogal eens de vraag of ik niet bang ben in een ‘zwart gat’ te vallen. Een grappige woordkeuze, zeker als je aan Stephen Hawking denkt. Het antwoord is wat mij betreft heel simpel: ‘Zwart gat? Nieuwe start!’ Van één jaar Zakenvrouw zijn, ben ik een zóveel rijker mens geworden (met nóg meer prangende vragen) dat de lust tot ontdekken eerder is aangewakkerd dan afgenomen. Dat zwarte gat moet dus nog even wachten. En tegen mensen die bezorgd naar mijn tomeloze aspiraties kijken, zeg ik breed lachend:
‘Ik ben nog nergens. Ik vertrek pas.’
